Kontynuacja serii o badaniach genetycznych, które analizuje nasza dietetyczka na podstawie własnych doświadczeń. Tym razem pod lupę została wzięte podjadanie.
To jakie produkty i w jakich ilościach je spożywać zawsze powinno być indywidualnie dopasowane do nas, ponieważ istnieje mnóstwo czynników które na to wpływają. Płeć, stan zdrowia, aktywność fizyczna, ilość i jakość snu, styl życia, stres… a także predyspozycje genetyczne. Tak samo ilość posiłków – dla niektórych najlepiej sprawdza się 5 a dla innych 2-3 w ciągu dnia, wszystko należy dopasować biorąc pod uwagę m.in. wyniki badań, styl życia oraz predyspozycje genetyczne.
Gen MC4R, badany w Nutrigenomix Wellness, Sport i Płodność, odgrywa ważną rolę w regulacji apetytu oraz mechanizmu głodu i sytości. Gen MC4R koduje receptor melanokortyny 4, znajdujący się w rejonie mózgu odpowiedzialnym za kontrolę głodu i łaknienia.
Aby poczuć sytość po zjedzeniu posiłku leptyna powinna zahamować poczucie głodu. U osób z mutacją genu MC4R działanie leptyny jest stłumione, przez co nie czują się najedzeni. Stąd podwyższona odpowiedź organizmu skutkuje częstszym sięganiem po przekąski i częstszym poczuciem głodu między posiłkami, a zatem większym prawdopodobieństwem skłonności do podjadania między posiłkami. W związku z nieskutecznie hamowanym głodem, osoby z mutacją tego genu częściej sięgają po wysokoenergetyczne przekąski (najczęściej wysokotłuszczowe i wysokowęglowodanowe). Przy takim układzie genów dużo trudniej jest kontrolować porcje spożywanej żywności.
W badaniach na otyłych dzieciach wykazano, że osoby z mutacją genu MC4R odczuwały większe zadowolenie po spożyciu słodyczy i w konsekwencji częściej po nie sięgały. Mutacja koreluje również z odczuwaniem gorszego nastroju i chęcią nadmiernego jedzenia. Badania wskazują że osoby z mutacją MC4R preferują dietę bogatotłuszczową.
Co zrobić ze zwiększoną tendencją do podjadania między posiłkami?
Po pierwsze – dobrać odpowiednią liczbę posiłków tak, aby były równomiernie rozłożone w ciągu dnia i przerwy między nimi nie były dłuższe niż 4 godziny. Należy też zadbać o odpowiednie produkty – najlepiej te o dość niskiej kaloryczności i z dużą zawartością błonnika lub skrobi opornej. Warto zaobserwować jakiego rodzaju przekąski zdarzają się nam najczęściej i postarać się zamienić je na ich zdrowsze, bogate w substancje odżywcze, nieprzetworzone odpowiedniki.
Jeśli interesuje Cię, w jakim stopniu Twoje podjadanie jest sprawą genów, a na ile częste jedzenie między posiłkami spowodowane jest innymi czynnikami, jak np. nieodpowiednie nawyki żywieniowe, emocje, czy np. zaburzenia hormonalne – wykonaj jedno z badań genetycznych, sprawdzający m.in. właśnie tendencję do podjadania.
Wspomniane badanie Nutrigenomix® obejmuje analizę aż 45 różnych polimorfizmów genetycznych i bada także gen MTHFR, wspomniany COL5A1, HLA DQ2 i DQ8, GLUT2, czy ACTN3.
Więcej informacji na temat testu, który dostępny jest w trzech wersjach: Sport, Wellness lub Płodność, można znaleźć w zakładce “badanie genetyczne” w strefie Profesjonalisty lub w “dostępne badania” w strefie dla Pacjenta.
Bibliografia:
Jakubowska-Burek L., Linke K., Dobrowolska-Zachwieja A.: Nutrigenetyka i nutrigenomika jako nowe opcje terapeutyczne w chorobach o podłożu żywieniowym. Gastroenterol. Pol., 2010; 17: 59-62
Khalilitehrani A., Qorbani M., Hosseini S., Pishva H.: The association of MC4R rs17782313 polymorphism with dietary intake in Iranian adults. Gene, 2015; 563: 125-129
Yilmaz Z., Davis C., Loxton N.J., Kaplan A.S., Levitan R.D., Carter J.C., Kennedy J.L.: Association between MC4R rs17782313 polymorphism and overeating behaviors. Int. J. Obes., 2015; 39: 114-120
Bobrowska-Korczak B., Skrajnowska D., Orzoł A.: Rola nutrigenomiki we wspomaganiu leczenia otyłości. Postepy Hig Med Dosw (online), 2017; 71: 1180-1188 e-ISSN 1732-2693